Jacqueline (68) uit Leiden, getrouwd, gepensioneerd
Druk sociaal leven
Het was wel een overgang: van een druk sociaal leven naar alleen communiceren via telefoon of e-mail. Eind februari zijn we voor een korte vakantie op Tenerife geweest. Daar heb ik me soms afgevraagd hoe ik het voor elkaar kon krijgen om m’n agenda voortaan wat leger te houden. Die stond altijd vol met afspraken met vrienden, oude collega’s en studievrienden voor lunches, etentjes, uitjes, museumbezoek… Af en toe werd het me wat te veel. Het coronavirus heeft dit probleem (voorlopig) voor me ‘opgelost’. Dat heb ik zelf niet hoeven doen.
Oude dia’s opruimen
Ik vermaak me tot nu toe prima. Veel mailen, appen en bellen, veel lezen, achterstallige klusjes doen in en rond het huis, televisie en Netflix-series kijken: genoeg te doen. We zijn zelfs de oude dia’s die al bijna 40 jaar stof staan te vangen, aan het opruimen. En… ik zit elke dag op de hometrainer! We hebben geluk dat we in een groot huis wonen met z’n tweeën. We zitten niet de hele dag op elkaars lip. Ik besef wel dat we niets te klagen hebben. We hoeven niet bang te zijn om ons werk te verliezen of om geen inkomen meer te hebben. We zijn ook niet ziek, voor zover we weten, en onze kinderen en kleinkinderen ook niet.
Tekenwerkje over de post
Ik mis het om af en toe de stad in te gaan, op een terrasje te zitten, de kroeg in te gaan of ergens te eten. Maar wat ik enorm mis, is het contact met de kinderen en kleinkinderen. Onze zoon en schoondochter hebben een zoontje van twee jaar en onze dochter en schoonzoon hebben een dochtertje van een jaar. We hebben natuurlijk wel contact via de telefoon, maar dat kan het échte contact absoluut niet vervangen. De kleinkindjes zijn nu nog klein. Af en toe ben ik bang dat ze ons straks niet meer kennen. Maar er is geen reden voor die angst. We sturen over en weer foto’s via de telefoon en af en toe kaartjes over de post. Ook hun ouders zorgen voor contact en praten met hun kinderen over ons. Dat stel ik erg op prijs. Laatst kregen we een mooi plak- en tekenwerkje van onze kleinzoon over de post.
Nutteloos
In augustus worden de gezinnetjes allebei uitgebreid met een tweede kind. Ik had me er al op verheugd om te helpen met het reorganiseren van hun huizen. Ik hoop dat we nog iets voor ze kunnen doen als de crisis (hopelijk op tijd) voorbij is. Het is ook jammer dat we niet kunnen oppassen, juist in een periode dat onze kinderen zoveel behoefte hebben aan een oppas. Als je thuis moet werken met een dreumes om je heen die niet naar de opvang kan, valt dat niet mee. Af en toe voel ik me een beetje nutteloos. Met Pasen zouden ze allemaal komen maar dat gaat niet door natuurlijk.
Vernisje
Sommige mensen zeggen dat de wereld er na deze crisis anders (beter?) uit zal zien. Ik hoop het. Misschien denken we bijvoorbeeld wat meer aan het milieu en gaan we anders met dieren om. Toch ben ik bang dat na een tijdje alles weer bij het oude zal zijn. Mensen vergeten snel. Van de bankencrisis in 2008 hebben we ook niet zoveel geleerd. Als je hebt gezien hoe asociaal sommigen zich gedragen – hamsteren, spugen, regels negeren, maskers en handgel pikken uit ziekenhuizen – dan heb ik niet al te veel vertrouwen in de mensheid. Het vernisje is maar dun.
Lonen in de zorg verhogen
Er worden meer viruscrises voorspeld. Dit vind ik een vreselijk vooruitzicht, niet zozeer voor mezelf maar wel voor de volgende generaties. Ik hoop maar dat het allemaal mee zal vallen. Mensen kunnen ook heel liefdevol en sociaal zijn. De mensen die in de zorg werken bijvoorbeeld, zijn natuurlijk fantastisch. Dat zijn ze altijd al, maar zéker in deze tijd. Die moeten echt meer worden gewaardeerd, óók op financieel gebied. Alle reden om de lonen van verpleegkundigen en verzorgenden flink te verhogen. Ik eindig positief: deze crisis gaat voorbij! En mijn agenda blijft leger dan voorheen.