Jack, 81 uit Dreumel, getrouwd, gepensioneerd
Kijken naar de zegeningen
Ons dorp is ook zwaar getroffen. Er zijn in het verpleegtehuis drie doden gevallen door corona en er waren behoorlijk wat zieken in het dorp. We zijn geschrokken, ook omdat het allemaal leeftijdsgenoten zijn. Aan de andere kant is het ook vrij rustig in het dorp en vind ik dat we ook mogen kijken naar de zegeningen die corona ons heeft gebracht: het milieu en de natuur die zich herstelt.
Ook bij de mensen merk ik meer belangstelling naar elkaar toe. De directrice van het verpleegtehuis vertelde dat hun huis zich nu nog meer onderdeel voelt van de dorpsgemeenschap en dat de mensen zich nu net zo druk maken over wat zich in het verpleegtehuis afspeelt als daarbuiten. Naast de schrijnende momenten heb ik ook het gevoel dat er rust is. Het ritme is over het algemeen relaxed. Mensen hebben allemaal tijd om vanachter hun heg een praatje te maken en de mensen die om de hoek wonen en gewoonlijk aan het werk zijn, leer je nu ook kennen.
Lichamelijke beweging
Soms zie je sporters die helemaal gefixeerd zijn op hun sport en nu zijn ze dat ineens kwijt. Dan denk ik: Wat doen die mensen nu ze niet meer naar hun sport kunnen? Wij gingen normaal ook naar de sportschool. Wandelen deden wij vrijwel nooit, het loopje naar de supermarkt was voor ons al lang genoeg. Maar dat was voor corona. Sinds corona is het anders. We hebben ons dagritme helemaal aanpast. Een wekker zetten we niet meer en we ontbijten met de krant. Daarna start de ochtendgymnastiek met Olga Commandeur gevolgd door Limburg in beweging. Vervolgens poetsen we wat in huis, halen boodschappen en maken en nuttigen de lunch waarna een wandeling volgt. Niet alleen dat loopje naar de supermarkt redden we nu heel goed, nee, we zetten dagelijks soms meer dan 10.000 stappen en zien het als mooie tijdbesteding. Bovendien komen we op plekken die we niet kenden. Wij zijn sinds corona hartstikke fit en gezond geworden. Dat is best leuk.
Koningsdag, 4 en 5 mei ’20
Van koningsdag hebben we dit jaar niets mogen beleven. Vanuit mijn koren ben ik de laatste jaren betrokken bij de bloemenhulde op dodenherdenking en leg ik namens de veteranen een bloemstuk. Ook dit jaar. Om 14.00 uur mocht ik het bloemstuk leggen. Juist doordat er niemand was, was het enorm indrukwekkend. Normaal sta je daar met een paar honderd mensen, is er een drumband en wordt The Last Post gespeeld. Nu stond ik daar helemaal alleen. Toen ik ‘s avonds naar de Dam keek, kon ik mezelf een beetje inleven hoe het voor de koning, koningin en de anderen aanwezigen geweest moet zijn. Zo’n groot plein, helemaal leeg en daar loop je dan helemaal alleen overheen.
Op 5 mei was er helemaal niets te doen, zelfs niet voor de kinderen. Dat was een treurige aangelegenheid.
Ons oude campertje
We hebben een oud campertje uit 1991, daarmee gaan we er graag op uit. Afgelopen week toen Rutte vertelde dat het allemaal weer wat beter ging en de vooruitzichten werden geschetst, dacht ik: we schalen al een beetje af, per 1 juli zijn er weer een paar kleine campings open, we kunnen weer nadenken over een vakantie met dat oude campertje. We hebben onmiddellijk gereserveerd en kijken enthousiast vooruit. We blijven in Nederland, we willen ook niet meer zo ver, niet in de laatste plaats omdat de camper een vieze motor heeft en we daarmee in veel plaatsen niet mogen komen, bovendien rammelt hij. Dus we blijven dichtbij huis. Vorig jaar zijn we naar Twente en de Achterhoek geweest, dan merk je pas hoe mooi Nederland is. We zijn blij dat we in het verleden niet zoveel in Nederland met vakantie zijn geweest. Dat halen we nu in.