Je ziet elkaar, maar je ziet elkaar niet echt

Jaap (88) uit Reeuwijk, weduwnaar

Dagindeling veranderd

In februari, vlak voor de hele coronacrisis uitbrak, overleed mijn vrouw aan de gevolgen van een longaandoening. Doordat ze de ziekte van Parkinson had, en bij een val haar heup heeft gebroken, waarna ze ook geestelijk achteruit ging, woonde ze in een verpleeghuis. Gelukkig hoeft mijn vrouw deze periode met corona niet meer mee te maken. Ik zocht haar elke namiddag op in het verpleeghuis, hielp haar met eten en ging pas naar huis als zij naar bed werd gebracht. Toen mijn vrouw kwam te overlijden, veranderde mijn dagindeling dus ook.

Uitgestelde plannen

Ik was van plan geweest om na haar overlijden weer wat te gaan ondernemen. Zo wilde ik wel weer eens een treinreis maken, naar Maastricht bijvoorbeeld. Ik zou lekker koffie drinken in de trein en musea bezoeken. Ook had ik met een aantal mensen plannen gemaakt om weer eens bij elkaar langs te gaan en bij te praten, ik had daar wel behoefte aan. Nu komt er natuurlijk weinig van, met alle maatregelen. Ik houd me immers wel aan de regels.

Ver van mijn bed

Corona is niet goed te vergelijken met andere rampspoeden uit het recente verleden. Het is een volledig onzichtbare dreiging, maar wel een ernstig dreigend gevaar. Desondanks, en zelfs terwijl ik in de risicogroep val, ben ik niet bang. Het voelt ook wel ver van mijn bed, misschien komt dat doordat er hier in de omgeving weinig coronagevallen zijn. Ik volg het wel, en lees er ook veel over, maar ik ben er niet de hele dag mee bezig. Ik ben er door de ziekte van mijn vrouw aan gewend om veel thuis te zijn, er zijn ook veel dingen die ik nog kan doen. Ik heb gelukkig een huis met een grote tuin en ben nu dan ook veel buiten bezig. Daarnaast lees ik veel, ik puzzel en ik musiceer. Voorheen speelde ik piano, maar ik krijg nu eens in de vier weken les op een kerkorgel. Dan speel ik eigenlijk altijd stukken van Bach. Gelukkig gaan deze lessen wel door. Het is natuurlijk één-op-één en mijn leraar maakt alles tussendoor goed schoon.

Jezelf inzetten

In mijn leven heb ik geleerd om met negatieve momenten om te gaan. Bijvoorbeeld als ik met het overlijden van mijn vrouw bezig ben, weet ik dat ik daar niet te lang bij stil moet staan. Het leven vraagt dat je er iets van maakt en dat je je inzet. Al is het enkel het bevredigen van je eigen nieuwsgierigheid in bepaalde kennisgebieden. Ik realiseer me wel dat ik ten opzichte van sommige andere ouderen een uitzonderingspositie heb. Fysiek en mentaal gaat het goed, en ik heb natuurlijk mijn huis en tuin en een fijne omgeving. Ik hoop dat het nog een tijdje goed gaat, maar je weet het niet.

Minder vliegverkeer

Ik denk niet dat het weer normaal wordt zoals het was. Ik zit hier in de aanvliegroute van Schiphol. Ze komen van twee kanten, maken hier de bochten en zetten de landing in, gruwelijke herrie. Dat is er nu niet, het is doodstil. De lucht is alle dagen blauw, helderblauw. Ik zie het vliegverkeer niet snel in oude vorm herstellen. Ze zullen wel weer vliegen, maar niet zoals het was. Niet zo makkelijk en goedkoop overal maar naartoe vliegen. Het is bijzonder dat het vliegverkeer helemaal stilligt.

Stapjes zetten

Er is natuurlijk een serieuze dreiging, maar het is uniek dat de adviezen van Rutte zo goed opgevolgd worden. Inmiddels zie je dat het voor sommige mensen lastiger wordt, zoals strandtenten. Die moeten wachten tot na Pinksteren, terwijl er geld te verdienen valt. Je merkt dat de gehoorzaamheidgrens betrekkelijk is en zeker als het lang duurt, zullen mensen eroverheen gaan. Ik probeer het te zien vanuit het perspectief van de wetenschapper, kalm aan, we moeten nog veel onderzoeken. Natuurlijk moeten we stapjes zetten, maar we moeten op de rem kunnen trappen zodra het nodig is. Zelf zit ik eraan te denken om mijn (klein)kinderen weer op te zoeken, met inachtneming van de maatregelen. Het is mooi dat videocontact bestaat en handig voor zakelijke contacten, maar voor familiebijeenkomsten is het een noodoplossing. Je ziet elkaar, maar je ziet elkaar niet echt.