Alles is veranderd, maar eigenlijk is niks veranderd

Izaak (51) uit Den Haag, werkt voor een welzijnsorganisatie

Maaltijden voor ouderen

Het is voor iedereen nieuw, ook voor mij. Ik was gelukkig vóór corona met vakantie en kwam net op tijd terug: de 13e. Toen begon het. Toen kregen we Rutte op tv, ik wist in het begin niet wat het allemaal was. Ik heb wat over China gehoord, maar verder niks. De echte ervaring met corona is bij mij begonnen toen ik gevraagd werd om maaltijden naar ouderen te brengen; ik werk normaal gesproken met jongeren. Toen realiseerde ik me wat er is gebeurd.

Ietsje makkelijker

Deze situatie geeft consequenties voor mijn werk en mijn privéleven. Ik kon mijn familie niet zien en dat vond ik moeilijk. Voor de kinderen was het ook moeilijk. Ik was niet angstig, maar voorzichting. Afstand houden vond ik heel moeilijk in de beginperiode. Nu wordt het ietsje makkelijker. Maar in het begin, met alle maatregelen… mijn handen waren uitgedroogd omdat ik ze zo vaak heb gewassen.

Gewoon verder gaan

Alles is veranderd, maar eigenlijk is niks veranderd. Je moet gewoon verder. Het leven loopt door, dus je bent gewoon op zoek naar een manier om verder te gaan en je aan te passen. We zijn allemaal bewuster geworden over de manier waarop wij leven. Jij bent gewoon bewust op zoek naar een manier om ‘normaal’ te leven. Mensen zoeken ook nieuwe manieren om contacten te behouden.

In Marokko begraven

Ik hoor van Marokkaanse ouderen dat ze heel angstig zijn over hun begrafenis. Ze hebben zoveel geïnvesteerd om in Marokko te worden begraven, maar dat kan nu niet meer. Het doet pijn als je dat allemaal hoort en ziet. Ook de Ramadan is heel moeilijk geweest, samen met familie zijn kon dit jaar niet. Dat was ook allemaal nieuw, maar ook hier hebben mensen bewust een manier gezocht om verder te gaan.

De uitgebreide familie

Persoonlijk vond ik het moeilijkst om geen contact met de familie te hebben. Samen zijn, samen koffie drinken, bij elkaar zitten. Met familie bedoel ik de uitgebreide familie, niet alleen de kinderen en kleinkinderen. Voor kwetsbare ouderen is het nog moeilijker. Ik denk dat als ik in hun schoenen stond, ik waarschijnlijk toch wel naar buiten zou gaan en contact zou zoeken. Ik zou het alleen thuis niet kunnen. Maar kijk, de Marokkaanse gemeenschap zie ik als een familie, we doen heel veel voor elkaar. Ik hoop dat dat ook zo blijft, maar in deze maatschappij is dat niet vanzelfsprekend. Gelukkig gebeurt het nog!

Uit elke dag iets moois halen

Ik heb geleerd dat het leven niet vanzelfsprekend is en dat we uit elke dag iets moois kunnen en moeten halen. Hier in Nederland worden maaltijden bij mensen in kwetsbare posities bezorgd, mensen hebben eten en een dak boven hun hoofd. Dat is al iets! Mensen worden geholpen en de kwetsbare ouderen hoeven niet veel. Dat is niet zo in Marokko; daar zijn ook mensen die dakloos zijn en zij moeten hard werken. Wat hier allemaal gedaan wordt, is heel mooi.

Als het weer mag…

Als het weer mag, doe ik het liefst even helemaal niks, even vakantie. Ik probeer als het mooi weer is naar het strand te gaan. Het strand staat voor mij voor ultieme vrijheid. En ik mis heel erg het buitenland, dat kan nu niet. Marokko of een ander land, andere culturen en mensen ontmoeten. Dat mis ik wel, het reizen. En weer de familie ontmoeten, samen buiten barbecueën. Samen zijn. Dat mis ik ook!

Heel erg in de knoop

Ik breng maaltijden naar ouderen. Er is een geval geweest waar de oudere heel erg eenzaam was, heel erg in de knoop zat. Een week later hoorde ik dat deze persoon zelfmoord heeft gepleegd. Dat vond ik heel moeilijk om te horen. Dat blijft hangen. In deze moeilijke periode vernam ik niet dat hij verder geholpen kon worden. Als iemand alleen thuis zit, is er altijd iets te doen: een scootmobiel regelen, een vrijwilliger koppelen, project Zonnebloem, noem het maar. Ik had misschien beter op de signalen kunnen letten en collega’s kunnen betrekken. Ik ben er bewuster van geworden en heb ervan geleerd.

Snel een vaccin

Nog één ding wil ik toevoegen: ik hoop dat er snel een vaccin zal komen. Dat moet nu even de prioriteit zijn. Dan kunnen we verder. Dat is belangrijk!