Hiroshi (80) uit de Kanagawa prefectuur in Japan, getrouwd, vrijwilliger
Lange wandelingen
Ik wandel elke morgen anderhalf tot twee uur. Die gewoonte heb ik al sinds ik op school zit. Ik geniet van het ontdekken van dorpen en de uitzichten tijdens het wandelen. Na het wandelen doe ik vaak wat rek- en strekoefeningen. Het is m’n dagelijkse routine. Als ik dan thuiskom, dan voer ik mijn huisdieren, een paar konijnen en schildpadden. Toen de lockdown begon, was er niks meer te doen in het begin. Ik besloot toen om mijn fiets te pakken om te zien hoe mijn oude route is veranderd. Omdat ik in mijn eentje fiets, ben ik niet bang om besmet te raken en draag ik dus geen mondkapje. Als ik dit allemaal heb gedaan dan is de dag al half voorbij.
Solo brainstormen
We hebben een werkgroep opgezet om de ontwikkeling van onze wijk te bevorderen. De gemeente stelt een subsidie beschikbaar om wijken groener te maken, ongeveer 15 miljoen yen (118.000 euro) in drie jaar. De werkgroep ontwikkelt nu een plan om die subsidie aan te vragen. Eerst brainstormde ik in mijn eentje. Toen ik dit deed, vloog de tijd. Ik gebruikte een grote kaart en dacht bij mezelf ‘Langs deze straat kunnen we wel wat bomen planten’ of ‘Wat kunnen we allemaal doen om de straten langs de basisschool te verbeteren’. In nieuwe buurten zijn de straten veel mooier en schoner dan die in mijn vijftig jaar oude buurt. Ik ben naar die nieuwe buurten gegaan voor inspiratie en om foto’s te nemen. Die plaatste ik dan op de kaart en ik maakte er schetsen bij. Dit was heel leuk, want ik was aan het denken en schrijven, maar ik ging ook naar buiten om te fotograferen. Ik raakte hierdoor nooit verveeld.
Bezorgde zoon
Toen ik hiermee bezig was ging de tijd zo snel voorbij. Dan dacht ik: ‘Als we het nu eens zo doen?’ ‘Oh nee wacht, waarom niet zo?’ Ik had het reuze naar m’n zin. Oké, het was niet altijd ‘leuk’. Ik worstelde soms ook hoe ik mijn ideeën het beste kon presenteren. Ik kon er soms uren in blijven hangen. Er ging veel energie in zitten, maar ik genoot ervan. Ik werkte zo hard aan dit project dat mijn zoon zich zorgen begon te maken. Hij zei: “Pap! Je zit alleen maar in je kamer, is alles goed?” Zo erg was ik er mee bezig. Mijn vrouw en zoon hebben een kinderdagverblijf in ons huis. Mijn zoon komt dus naar mijn huis om te werken en ziet mij dan de hele dag in mijn kamer zitten. Hij kwam dus vaak even checken of alles wel goed ging.
Te binnen schieten
Ik wist vanaf het begin dat ik het wijkproject niet kon bespreken met andere leden van de werkgroep, vanwege de corona-pandemie. Ik bleef dus in mijn eentje brainstormen. Terwijl ik andere dingen aan het doen was, schoot me soms ineens iets te binnen, tijdens het ontbijt of in bad. Niemand heeft me ooit geleerd hoe ik zoiets moet aanpakken dus ik heb maar gewoon gedaan wat mij het beste leek. Soms leek het wel alsof het papier terugpraatte, zo van ‘Nee, dat idee klopt niet helemaal’. Dat vond ik wel een interessante gewaarwording.
Het uiteindelijke plan
Op basis van mijn schetsen hebben we onze ideeën samengevoegd voor de presentatie. We zijn dus heel productief geweest in de afgelopen maanden. We delen alles via de e-mail. Twee weken geleden is ons iemand van de gemeente toegewezen om ons advies te geven. Komende zondag nemen we hem mee in de buurt zodat hij de plek leert kennen en we al wat ideeën kunnen bespreken. Zo zullen we met verschillende mensen spreken en het uiteindelijke wijkplan samenstellen.
Gewend om alleen te zijn
Toen ik klein was, was ik altijd alleen thuis, midden in de bergen waar verder weinig te beleven viel. Ook in de zomervakantie was ik vaak alleen, al hadden we wel een zomerfestival van een paar dagen. Ik ben dus wel gewend om mezelf te vermaken en ik vind het leuk om over dingen na te denken. Tijdens de coronacrisis was dit niet anders.
Een roman schrijven
Ik wil misschien een roman schrijven. Tijdens mijn schooltijd was ik er al mee bezig, maar ik heb nooit een verhaal afgemaakt. Ik begon altijd met zoveel energie en enthousiasme, maar terwijl ik verder kwam in het verhaal raakte ik altijd een beetje in de knoop met hoe ik alle karakters moest beschrijven. Nu begin ik met de grote lijnen van het verhaal. Dit is ook iets wat je prima in je eentje kunt doen.
Mijn eerste Zoom-overleg
Ik ben ook betrokken bij een ontwikkelproject in mijn geboortedorp in de bergen, in het prefectuur Shizuoka. Door de coronacrisis kan ik daar nu helaas niet heen voor vergaderingen. Laatst werd ik uitgenodigd voor een overleg via Zoom, georganiseerd door de werkgroep aldaar. Het was de eerste Zoom bijeenkomst in mijn leven. Ik doe onderzoek naar jonge theeboeren in mijn geboortedorp en tijdens het Zoom overleg liet ik een foto van hun zien. Ik kreeg een mooi compliment “U woont hier zo ver vandaan, maar bestudeert jongeren hier waarvan wij het bestaan niet eens wisten, en u presenteert dat zo goed via Zoom. Echt geweldig!”
Bijdragen aan je geboortedorp
Door deze ervaring ben ik mij gaan beseffen dat er veel mensen, met verschillende kennis en vaardigheden, vanuit kleine dorpen naar de grote stad zijn verhuisd. Deze dorpen zouden de vaardigheden van de oorspronkelijke inwoners die nu in de stad wonen, kunnen benutten om hun dorpen te ontwikkelen en nieuw leven in te blazen. Er zijn zoveel mensen die in kleine dorpjes zijn geboren, maar nu bijvoorbeeld in Tokyo wonen en heel veel te bieden hebben, op allerlei gebieden. Er zijn vast veel mensen die hun geboortedorp willen helpen. Volgens mij zit daar een enorm potentieel.
De waarde van parken
Als ik met mijn fiets op pad ben, zie ik veel groen langs de weg. Als ik wandel en speel met de kinderen in het park, dan zie ik dat jonge families de natuur erg waarderen. Maar niet iedereen heeft zoveel geluk. De ene wijk heeft veel meer groen dan de andere. Kleine dingen, zoals een park, kunnen het leefplezier enorm verhogen. Ik denk dat dit besef is versterkt door corona. Dit is een goed moment voor elke inwoner om te bedenken wat voor een wijk hij of zij zou willen creëren. Ik vind het leuk om met iedereen te overleggen hoe we wijken kunnen verbeteren. Waarbij ik mensen beleefd en bescheiden wil benaderen, in plaats van me te gedragen als een betweter.
Hiroshi’s verhaal is ingezonden door International Longevity Center (ILC) Japan – 国際長寿センター, lid van de ILC Global Alliance, een internationale federatie die onderzoek doet naar en zich sterk maakt voor de vitaliteit, maatschappelijke en economische positie van ouderen. ILC wordt in Nederland vertegenwoordigd door Leyden Academy.
To read Hiroshi’s story in English, please click here.