Hendrik (73) uit Ede, getrouwd, woont in een seniorenappartement
Niet piekeren
Het is nu wel een ernstige tijd. Ik volg het nieuws uiteraard ook, en wat je ziet is toch wel heel heftig. Ik vind het erg voor de mensen die erdoor getroffen zijn. Ik laat het wat dat betreft over me heen komen, maar tegelijkertijd gaat mijn eigen leven toch gewoon verder. Ik zit niet met angst en beven op mijn stoel, want dat helpt niet. Ik denk dus niet de hele tijd over corona na en ben dat ook niet van plan. Ook over de mogelijkheid dat ik zelf ziek word probeer ik niet te piekeren. Je kan moeilijk in een hoekje gaan zitten en denken: ‘Oh, als ik het maar niet krijg’. Daar word je ook niet gezonder van.
Mijn eigen ding doen
Als ik eerlijk ben is mijn leven nu niet eens zo afwijkend in vergelijking met vóór de corona situatie. Voor mijn vrouw en mij zijn vrij veel dingen hetzelfde gebleven. Wij proberen ook bewust ons normale leven zoveel mogelijk vast te houden. Ik ga in de ochtend een uurtje wandelen, dat doe ik iedere dag. Ook doe ik zelf de boodschapjes. Ik heb niet overwogen om dingen anders te gaan doen, angst speelt bij mijn doen en laten geen rol. Alles wat nog kan doen we eigenlijk nog, misschien zitten we iets meer binnen door de beperkingen maar dat was het wel. De situatie met corona is natuurlijk een ernstige toestand, er zijn beperkingen voor iedereen. Ieder moet er op zijn eigen manier mee omgaan. Dit is de mijne. Mijn eigen ding doen zolang het kan, is een beetje het ritueel waar ik me aan vasthoud.
Schaapskooi
De richtlijnen en maatregelen zijn nodig en ik vind ze ook prima. Allicht dat het helpt dat er minder mensen besmet worden. Ik zie echt wel om me heen dat de meeste mensen zich er keurig aan houden en dat is goed zo. De dingen die mijn vrouw en ik graag doen kunnen ook allemaal nog goed terwijl je je aan de richtlijnen houdt. Zo zijn we samen fijn naar de schaapskooi op de heide gegaan, daar is een zee van ruimte. We voelen ons daarom niet opgesloten. Het scheelt ook veel dat we met ons tweeën zijn, dus ik voel me niet alleen. Ook als het allemaal nog ernstiger wordt, we houden de moed er wel in.
Krant brengen
Bezoek krijgen we toch al niet zo veel, maar er komen wel af en toe kinderen of kleinkinderen langs en dat kunnen ze nu nog steeds doen. Bellen kan ook altijd als er wat te melden valt. Alleen mijn zus en zwager komen niet meer spontaan langs. Die zijn al wat ouder en passen wat meer op, dus die blijven nu thuis. Ik breng bijna iedere dag een krant bij ze en die gooi ik ook gewoon in de hal van hun gebouw door de brievenbus, maar ik ga dan niet even naar boven. We wonen zelf ook in een seniorenappartement en je merkt op de gangen dat het rustiger is, mensen blijven meer binnen en er komt minder bezoek. Maar voor ons is er dus niet zoveel veranderd in het dagelijks leven, op een paar dingen na. En dat komt straks allemaal wel weer.