Elke dag applaudisseer ik voor mijn vrouw

Hans (71) uit Heerhugowaard, getrouwd, afhankelijk van zorg en mantelzorg

Opgehokt

Ik kan kort en bondig zijn over mijn dagelijks leven: Ik leef door mijn gezondheid al in een klein wereldje, daar is nu niet veel aan veranderd. De hele maand maart ben ik al ‘opgehokt’.  De thuiszorg heeft de zorg overgeheveld naar mijn echtgenote. Als zij hier naar binnen willen, moeten ze zich helemaal inpakken. Ze hebben de zorg om goed met mij om te springen, maar ook met zichzelf. Zoals het nu gaat, gaat het ook goed.

Plannetje

Voor mezelf heb ik een soort plannetje gemaakt in deze tijd. Dat zijn een soort doelen waar ik aan moet voldoen, dat verplicht ik mezelf om zo niet helemaal te verdwijnen en in een hoekje te versloffen. Soms schrik ik van mezelf dat ik veel moderner ben dan ik me doe voorkomen. Ik ben namelijk erg actief met mijn iPad. Daarop klaverjas ik, schaak ik met drie bekenden, speel snel-schaak met mensen van over de hele wereld, ik lees de kranten, Skype met mijn kinderen en kleinkinderen en ik post kunstberichten op Facebook. Die berichten zijn mijn dagelijkse positieve bijdragen aan het leven. We lijken nu wel eens een beetje te vergeten dat er ook oneindig veel goed gaat. Wat we nu meemaken is shockerend, maar daartegenover staat nog altijd hoe snel het een en ander allemaal georganiseerd wordt. Daar kan alleen maar een goede gedachte achter schuilgaan, dat vind ik indrukwekkend.

Positieve dingen

Ik zie eigenlijk alleen maar positieve dingen. Dat is nu ook wat indruk op mij maakt. Als ik een heel flatgebouw in Italië zie, met al die mensen die op hun balkonnetjes staan te musiceren en applaudisseren voor de zorg, dan word ik daar emotioneel van. Dat raakt me en dan denk ik: ‘Zie je wel, het zit er wel.’ Het is natuurlijk jammer dat er een soort crisis aan vooraf moet gaan. En kijk eens naar wat het onderwijs doet nu doet, dat is behoorlijk indrukwekkend. Het grootste deel van de kinderen zit thuis en als je ziet hoe snel ze met iPads en PC’s in de weer zijn gegaan om die kinderen toch zo veel als mogelijk bij te brengen. Mijn echtgenote werkt in het onderwijs. Ik bewonder haar, ze is een kanjer, elke dag applaudisseer ik voor haar. Dat verdient ze!

Nu in ene wel

Gisteravond was er een mevrouw op tv die honderden voedselpakketten rondbracht, dan kijk ik en denk ik: ‘Nu in ene wel’. Het levert een wonderlijk gevoel op. Het Leger de Heils doet dat werk dagelijks, jaar in jaar uit en onze dakloze medemens is ook dag in dag uit dakloos. Corona is misschien toch bedreigender en zichtbaarder. Maar als het over is dan stopt het vrijwilligerswerk misschien ook vanzelf weer. We zullen zien. Positief is wel dat als de nood aan de man is, het ontstaat. Dat is dan weer mooi meegenomen. Met zijn allen moeten we nu maar zo goed mogelijk roeien met de riemen die we hebben. En ik geloof zeker dat we dat op een creatieve manier doen, we blijer worden en blijven.

Angst voor corona

Ik ben best wel bang. Het is een wonderlijk iets, maar de angst om vroegtijdig dood te gaan aan corona, kan me soms zomaar bespringen. Mijn houvast, ook in deze tijd zijn mijn lieve vrouw, kinderen en kleinkinderen. Zij zijn mijn kanjers!