Wat ik niet mis, is al dat gezoen

Gonny (75) uit Den Haag, vrijwilliger, woont samen met haar man

Op elkaars lip

Ik ben erg actief en vaak op pad. Nu een heleboel niet meer kan en ik veel thuis ben, zitten mijn man en ik vaak op elkaars lip. Ik ben al 55 jaar getrouwd met Angelo, een van oorsprong Italiaanse man. We hebben een zoon en dochter, drie kleizonen en een kleindochter. Onze dochter heeft 29 jaar in Rome gewoond. Dat was een mooie bijkomstigheid toen ik na mijn pensionering in 2006 pastoraal- en cultuurhistorische bedevaartreizen naar Rome en Assisi begeleidde. Helaas gooide een heuprevisie roet in het eten.

Koken, eten en praten

Tja, door gezondheid en ouderdom moeten we vaker afscheid nemen van dingen die we voorheen graag deden. En daar komt sinds maart van dit jaar corona bij. Zo heeft mijn man zijn wekelijkse mannendagen bij zijn volkstuin moeten stopzetten. Deze door hen genoemde Little Italië-dagen stonden in het teken van koken, eten en praten. Maar door risicofactoren als leeftijd en gezondheidsproblemen, gecombineerd met het feit dat het niet meer het seizoen is om buiten te zitten, is dat niet meer verstandig.

Uitgestelde zorg

Al 25 jaar word ik door een reumatoloog behandeld. Door een verhoogde bloeddruk moest ik van medicatie veranderen. Ik moest hiervoor eens per vier weken mijn bloed laten prikken, maar door corona mag dat niet meer. Toch vreemd dat wat eerst ‘moest’, nu niet meer zo belangrijk lijkt te zijn. Wat ook niet meer kan, is hydrotherapie. Bewegen in water is erg goed voor mij, omdat je dan minder weerstand ervaart. Door corona werd ook mijn staaroperatie uitgesteld. Maar gelukkig is dat inmiddels gedaan, en kan ik na mijn controle-afspraak naar de opticien voor een nieuwe bril. Dan kan ik ook weer autorijden, want dat durfde ik met mijn slechte zicht niet.

Online zingen is niet mijn ding

Verder is heel wat vrijwilligerswerk stilgelegd, waaronder mijn werkzaamheden voor de participatieraad van Xtra/MEE Zuid-Holland Noord. Gelukkig kan ik nu wel weer, hetzij in aangepaste vorm, zingen bij het residentiekoor in Den Haag. Per september zingen we met een half koor, op de gepaste afstand. Hiervoor zongen we online, maar dat is toch niet echt mijn ding. Helaas mogen we vanwege de maatregelen nog niet voor een publiek optreden. Voorlopig nog maar flink repeteren dus. Favoriet is trouwens Lacrimosa uit het Requiem van Mozart. Enkel de eerste acht maten zijn door Mozart zelf gecomponeerd, daarna heeft Süszmayr het voltooid. Tijdens optredens stopt onze dirigent na de eerste acht maten, tot verrassing van het publiek. Nadat hij het verhaal van de totstandkoming van het requiem heeft verteld, hervatten we het zingen.

Geluksmomentjes

Goh, het wordt nu wel een hele opsomming van alles wat niet meer kan. Terwijl ik juist positief in het leven sta. Wat een geluksmomentje voor me is, dat is Podium Witteman. Ik keek dit altijd al, maar nu geniet ik daar nog meer van. En natuurlijk geniet ik ook van mijn kleinkinderen. In beweging blijf ik door Nederland in Beweging, daar doe ik dagelijks aan mee. Wat ik trouwens niet mis, is al dat gezoen; in Italië krijg je twee begroetingszoenen, in Nederland drie en in België zelfs vier. Daar is corona dan wel weer goed voor!

Boodschappenkarretje als rollator

In huis hebben we beiden onze eigen werkzaamheden, zo bepaalt Angelo wat we eten want ja, hij is degene die kookt. Misschien niet altijd waar ik op dat moment trek in heb haha, maar ik ben er erg blij mee dat hij dat verzorgt. De boodschappen doen we samen. Al voor corona gebruikte we allebei een eigen karretje, alleen doen we dat als  vervanging van een rollator. Door onze mobiliteitsproblemen doen we altijd al vroeg boodschappen, om 8.00 uur. En soms helpt onze dochter met het doen van de ‘grote’ boodschappen. Onze kleinzoon helpt met schoonmaken, omdat de hulp door corona niet meer langskomt. Zo zien we hem regelmatig, en verdient hij nog een lekker zakcentje.