Dineke (68) uit Losser, getrouwd, vrijwilliger
In de auto wachten
Vanochtend moest ik naar het ziekenhuis voor een oogprik omdat ik trombose heb gehad. Ik ging er eigenlijk vanuit dat die afspraak niet door zou gaan, gelukkig toch maar even gebeld en ik kon gewoon langskomen. Normaal word je door een gastvrouw opgevangen, nu kwam de verpleegkundige zelf, helemaal ingepakt. Mijn man mocht niet mee naar binnen, hij moest buiten in de auto wachten. Ik vind dat wel goed, ben wel blij dat mensen zich aan de regels houden.
Tot hier en niet verder
In mijn geest word ik niet oud, maar mijn lichaam zegt soms ‘tot hier en niet verder’. Als je wat ouder wordt zoals wij, dan begin je toch last te krijgen van enkels en knieën… Ik heb artrose, langer dan een uur lopen of fietsen hou ik niet vol. Mijn man is acht jaar ouder maar hij heeft nergens last van. Dan zou hij nog best een stuk verder willen fietsen terwijl ik bij iedere trapper denk, ‘was ik maar weer thuis’. Daar moet je samen een beetje je weg in vinden. Ach, we zijn al 44 jaar getrouwd, dus we kennen elkaar onderhand wel.
Even ventileren
Als pastoraal werker bezoek ik vanuit de kerk ouderen thuis en in het verpleeghuis. Nu dit niet meer kan, bel ik de mensen op. Hoe gaat het, komt u de tijd een beetje door? Mensen vinden het een vervelende en beangstigende tijd, maar de meesten zeggen wel dat het goed gaat. Vandaag had ik een dame van 83 aan de lijn, ze woont alleen en heeft altijd pijn. Toch klonk ze zo opgewekt. Het ligt ook een beetje aan je instelling, denk ik. Veel ouderen klagen veel over hun gezondheid. Maar dat vind ik wel fijn voor ze, dat ze dat even kunnen ventileren.
Stokje met een handje
Mijn vrijwilligerswerk bij de voedselbank gaat wel door. Ik draag een mondkapje en handschoenen, ik was de eerste die dat deed en iedereen lachte me uit, maar dat maakt me niet uit. Nu zijn er al meer die het doen. Ik ben gewoon heel voorzichtig, vind ook dat mensen te weinig afstand houden, die anderhalve meter is eigenlijk te kort. Ik ga een stokje maken met een handje eraan, dan kan ik mensen vriendelijk op afstand houden. Dat mondkapje is trouwens geen pretje, ik kan er moeilijk door ademhalen.
De greppel in
We proberen elke dag een half uur, drie kwartier te wandelen. Het komt er niet altijd van, dan zit je voor die tv… Als we lopen, dan zie je soms mensen je tegemoet komen die in gesprek zijn, dan weet je al: die houden geen afstand. Daar lopen we met een ruime boog omheen. En bij racefietsers duiken we meteen de greppel in. Ik vind het ontzettend belangrijk om me aan die regels te houden, maar het kwartje valt bij iedereen op een ander moment.
Kippenhok
Het enige waar we echt in beperkt zijn, is naar de kinderen toe gaan. Normaal passen we eens per week op de kleinkinderen in Vleuten en in Enschede. Dan komen we de avond van tevoren en blijven we slapen. Dat is wel een behoorlijke regelmaat in je leven. We appen nu veel met elkaar, gekke filmpjes delen, dat houdt de humor erin. Ik heb ook een appgroepje met m’n drie zussen. Op vrijdagmiddag gaan we videobellen, glaasje wijn erbij, het is net een kippenhok met dat gekwetter.
Sneller geëmotioneerd
Ik ben wat sneller geëmotioneerd, met wat er allemaal gebeurt in de ziekenhuizen en verpleeghuizen. Dat je niet naar een begrafenis kan… zo’n naar idee. Ik kan er zomaar van huilen. Laatst zat iemand zo te klagen. Dan denk ik, we zitten pas een maand binnen! Als je bedenkt hoe lang Anne Frank met haar familie in een kleine ruimte zat, die konden helemaal niks. Het is nu geen oorlog, maar wel een crisis die de hele wereld bezighoudt.
Vergeethoekje
‘Bezinning’, het is zo’n kerkelijk woord, maar het zou wel goed zijn als we eens nadenken over waar we mee bezig zijn. Nu wordt de lucht ineens schoner, omdat er minder auto’s rijden. Ik hoop echt dat we daarvan leren. Hoe ernstig moet het worden voordat we ons gedrag gaan veranderen? Ook in hoe we met ouderen omgaan. Zo’n Jort Kelder die zegt dat de economie weer op gang moet komen, dat het maar ouderen zijn die doodgaan. Zo erg. Ouderen worden een beetje in het vergeethoekje gedrukt.
Zorgpersoneel
Op tv kijken we naar de Frontberichten. Je ziet nu hoe ongelofelijk belangrijk de mensen in de zorg zijn. En maar bezuinigen op het zorgpersoneel! Gelukkig zijn er nog veel medewerkers in het verpleeghuis die het menselijke behouden, die nog wel hun arm om een schouder heen slaan. Er worden allemaal regels verzonnen door mensen die zelf niet oud zijn. Ga daar zelf eens zitten, denk ik dan. We moeten de ouderen er veel meer bij betrekken.