Corry (92) uit Haarlem
Corry woont in St Jacob in de Hout en houdt in deze tijd contact met haar kinderen met behulp van een Compaantablet. Via haar dochter Marion kunnen we met haar spreken. Zodra we contact hebben, zingt Corry de melodie van Farce Majeur “Dat is uit het leven gegrepen, dat is uit het leven een greep, bam, bam! Maar wie ben jij eigenlijk?” Als ik haar vertel dat ik Maaike ben, van het Participatiekoor zegt ze: “O dat Participatiekoor was leuk! Het is al even niet meer, toch? Maar ik zing nog wel hoor!” En ze zingt: “Laat me, laat me, want ik heb het altijd zo gedaan.”
Niet meer op bezoek
Ze leest ook wel, vertelt ze, maar zingen is leuker. En vertellen doet ze graag: “Ja, ik hoorde laatst weer luide muziek bij meneer Jansen. Daar heb ik wel eens wat van gezegd, maar ik weet nu dat hij doof is, dus dan is het niet erg. Maar ik hoorde dus muziek en liep zijn kamer in. Hij zei heel vriendelijk: gaat u zitten mevrouw, en wilt u een kopje sap of wat. En ik gaf hem een hand, het was gezellig. Maar toen ik weer de gang op ging, zeiden ze meteen streng: ‘Mevrouw van der Bliek! Wat gaat u doen?’ Dat mag nu dus niet meer, naar meneer Jansen, vanwege het virus. Wel jammer. Een vriendelijke man kan ik wel zeggen. Ik zat altijd naast hem aan tafel. Maar nu krijg ik het eten in mijn kamer. Ze zijn erg aardig hoor, ik word goed verzorgd.”
Het Vriendenhuis
In haar eentje de Matthäus Passion zingen gaat niet. “Het is heel mooi, maar dat moet je echt samen zingen. Maar die mevrouw waar ik mee zong, zie ik nu ook niet meer natuurlijk. Echt jammer dat Het Participatiekoor nu niet meer samenkomt.” Vroeger zong ze ook in het kerkkoor. Ze mist vooral die kerkdiensten nu. “Ik mis de gemeenschappelijke dingen. Dat is altijd zo gezellig. Een vriendin noemt de kerk altijd het Vriendenhuis, en dat vind ik zo prachtig! Het samen eten mis ik hier ook, nu moeten we juist heel erg apart blijven.
Talenwonder en globetrotter
Corry heeft vijf kinderen, die op Marion na, allemaal in het buitenland wonen. Ze somt op: “Rob in Canada, Alexander in Los Angeles, dan Marion dus in Amsterdam en Julie woont in Rome, daar ben ik met kerst nog geweest en Nicole zit in Chili. Zij is sterrenkundige en heeft laatst een award gekregen.” Dat haar kinderen zo zijn uitgevlogen, moet ergens vandaan komen. Corry vertelt enthousiast dat ze na de HBS voor professor Van der Maas werkte. “Die was professor vliegtuigbouwkunde aan de TU Delft. Zijn dochter was een HBS-vriendin. Ik werkte vaak over – werk moet af vind ik – en dan at ik mee met de familie, een groot gezin, eentje meer merkten ze daar niet eens.”
“Het was mijn hobby talen te leren. Ik was net bezig met Engels, toen ik bij Van der Maas die leuke student vliegtuigbouwkunde ontmoette, die naar Canada wilde. Hij werd mijn man. Samen hebben we jaren in Ottawa gewoond en later in Tennessee. We hebben nog in Brussel gewoond en ook nog vier jaar in Parijs. Ik had direct een vriendenkring daar omdat ik Frans al had gestudeerd als hobby.” Corry blijft er in de huidige situatie vrolijk onder, maar als ik haar vraag of ze altijd zo vrolijk is zegt ze: “Nou, ik hoor gewoon al die liedjes in mijn hoofd dan ga ik dat neuriën. Ze lacht: ‘Tot grote ergernis van meneer Jansen, want hij zei laatst nog: ‘ik word er knettergek van!’”
Dit verhaal werd opgehaald door Wij zijn Nico!, er hoort ook een podcast bij, deze is hier te beluisteren.
tekst: Maaike Slierings
foto: Marion van der Bliek
