Je wordt wel geacht je hersenen te gebruiken, ook al ben je oud

Carla (84) uit Leiden, woont in serviceflat Schouwenhove, nooit getrouwd geweest

Fijne woonplek

Ik vind het ideaal wonen in een woongemeenschap omdat je niet aan je lot wordt overgelaten. Als er hier iets aan de hand is, is er altijd hulp. Je hoeft geen boodschappen te doen, want er is een winkel en een keuken. Je kan mensen ontmoeten, dus je vereenzaamt niet. Dus al met al was de coronacrisis niet een probleem voor mij. Ik kon nog steeds met mensen omgaan in de gemeenschappelijk ruimte.

Maximaal twee bezoekers

Er is bij ons ook nooit een bezoekersverbod geweest. Wel was er een tijdje dat je maar maximaal twee mensen mocht ontvangen. Bij mij zijn familie en kennissen tijdens de crisis langs geweest. Als er bezoek kwam, dan hield je afstand. Je knuffelt elkaar niet. We drinken wat, maar zitten aan de uiteindes van de tafel.

Eigen verantwoordelijkheid

Het was ook heel aangenaam hier waar ik woon. De directie toonde ook geen angst denk ik. We moesten ons wel aan de regels van het RIVM houden natuurlijk. De directie opteerde voor de eigen verantwoordelijkheid en begrip. Rekening houden met medebewoners. Je wordt wel geacht je hersenen te gebruiken, ook al ben je oud. Ik vond dat een fijne aanpak.

Het virus is onzichtbaar

De meesten die hier wonen hebben de oorlog meegemaakt, hetzij in Duitsland hetzij in de Jappenkampen. Het is niet ongewoon voor ons. Ik heb zelf in een Jappenkamp gezeten en er zijn wel veel overeenkomsten. De beperkingen, geïsoleerd leven, geen vrijheden… Toch begrijp ik het. Dat is voor anderen soms moeilijker. Het virus zie je niet, maar als het virus in een tank door de straten zou rijden was het duidelijker.

Fietsmaatjes

Ik rijd elke week met fietsmaatjes. Mijn beide fietsmaatjes kennen de regio goed, dus ik zie veel van de omgeving. Gelukkig kon je tijdens de lockdown nog wel naar buiten. Ik kon door het park lopen en Fietsmaatjes ging door. Ze hadden een scherm geplaatst waardoor het veilig is, samen op de fiets.

Niet naar de IC

Ik ben niet bang geweest om besmet te raken. Nog steeds niet. Ik doe wel voorzichtig, maar vrees het niet. Het virus heeft mij wel aan het denken gezet. Ik heb besloten en vastgelegd dat als ik ziek word, ik niet naar de intensive care wil mocht dat nodig zijn. Je hoort verhalen dat je daar meestal niet beter vandaan komt.

Mondkapje

Ik kan zelf met de bus en trein reizen, met mondkapje. Het voelt wel een beetje benauwd. Als ik helemaal alleen zit in de coupé dan wil ik hem graag af doen, maar je wilt ook het goede voorbeeld geven. Dus ook als ik helemaal alleen zat, hield ik hem alsnog op.