In deze crisis gelukkig oud zijn, het valt niet mee

Bianca (43) uit Amersfoort, getrouwd met Carlo, samengesteld gezin met zes zoons

Verlangen naar chaos

Ons leventje is opnieuw weer wat kleiner geworden. De focus ligt meer op het gezin, naaste familie, de tuin en rondjes wandelen in de wijk. Nog nooit heb ik zo bewust van de herfst, de kleuren en de paddenstoelen kunnen genieten. Ook nooit gedacht dat ik zoveel aandacht zou gaan schenken aan koken en recepten. Afspraken staan immers weer ‘on hold’, de agenda is grotendeels leeg. We zijn opnieuw aan het opruimen geslagen en plannen aan het creëren voor klusjes in huis. Mijn huis is in lange tijd niet zo geordend en schoon geweest. Door het opgeruimd huis is er wel ruimte en rust gekomen in mijn hoofd. Voor de crisis draaide mijn chaotische brein soms overuren om alles maar te kunnen regelen. Dat hoeft nu niet meer, maar ohhh wat verlang ik weer naar die gezellige chaos in de keuken voor etentjes met familie of vrienden.

Afscheid nemen

Mijn schoonouders, 86 jaar oud, zijn verhuisd naar een aanleunwoning. Een maandenlange praktische maar vooral geestelijke voorbereiding ging daaraan vooraf. Het is ook niet niets. Een vertrouwde plek achterlatend beseffende dat dit dan de laatste plek zal zijn. Beseffen dat je echt ouder en hulpbehoevender bent en het nooit meer wordt zoals het ooit was. Het viel hen erg zwaar. Het realistische maar harde besef dat je het huis gaat bewonen van iemand die is overleden. Iedere keer weer een beetje meer afscheid nemen, van je geliefde spulletjes, jarenlang bewaarde herinneringen, van steeds meer mensen en je zelfstandigheid en zoeken naar nieuwe lichtpuntjes.

Toetjes of zoetjes

Juist in deze coronacrisis zagen we hen binnen een half jaar geestelijk en lichamelijk vele jaren ouder worden. De rek was eruit. Ze waren soms ook niet meer zo aardig, tegen elkaar of tegen ons. Best te begrijpen. Het gehoorapparaat werd niet altijd ingedaan waardoor hard en duidelijk praten nodig was. Toch konden we wel even lachen als de toetjes werden geteld, terwijl ik alleen maar vroeg om zoetjes. In deze crisis gelukkig oud zijn, het valt niet mee. Lichamelijke ongemakken voelen nog zwaarder als er niemand meer op bezoek durft te komen. We hielpen ze zo goed als we konden. Toch keken we elkaar weleens zuchtend aan als we weer naar huis reden. Thuis meden we dan graag het nieuws en waanden we ons in een betere Netflixwereld.

Corona in het klooster

De zussen van mijn schoonmoeder wonen in een klooster. Ze kunnen elkaar niet zien door de strenge coronaregels. De tante van 93 jaar belt ons geregeld. Onlangs gewoon genezen van corona en hersteld van een gebroken been. Ze eet samen met de andere nonnen, maar door de grote afstand kan ze de andere zusters niet verstaan. Ze maakt zich zorgen om haar zussen die ze niet ziet. Ze vindt het leven niet erg leuk meer. Een klein vrouwtje met een sterk hart die wacht op Gods wil. Met een grapje proberen we haar op te beuren, dit gaat voorbij. Heeft ze de tijd, het vermogen en überhaupt wel de zin om dit vol te houden?

Lichtpuntjes

Mijn schoonmoeder belde mij met goed nieuws: Ze had minder gehuild, een eitje gebakken en ze ging die middag naar de Bingo. Mijn man is eerder begonnen met de kerstverlichting in de tuin. Lichtpuntjes. Kleine lichtpuntjes zijn het genieten waard.

Het verhaal van Bianca is eerder verschenen op de website De Stad Amersfoort.nl

Foto: BDU Media