Zelf ben ik telefoonziek en bel mijn hele familie de hele dag door

Bahriye (71) uit Zwolle, gehuwd, mantelzorger

Huilen tot ze de hoek om zijn

We zijn voorzichtig, mijn man en ik en laten niemand binnen. Er komen wel mensen langs maar die staan we dan aan de deur te woord. Zelf ben ik telefoonziek en bel mijn hele familie de hele dag door. Ik hou van iedereen en dus bel ik die ongelooflijk veel. Zonder die contactmomenten kan ik niet. Met mijn twee broertjes in Turkije bel ik dagelijks en ben ik te laat met bellen, dan bellen ze mij. We zijn heel hecht als familie, zowel hier als daar. Vroeger kostte het veel geld om te bellen, maar Godzijdank zijn er nu vele nieuwe mogelijkheden om te communiceren.

De hele periode is moeilijk. Ik mis mijn kinderen en kleinkinderen heel erg. Vooral het niet kunnen knuffelen. Ze komen wel langs soms en dan zwaai ik ze huilend uit tot ze de hoek om zijn. Ben dan zo verdrietig. Dat we afstand van elkaar moeten houden is heel zwaar. Mijn schoondochter appte me laatst dat mijn zoon ook heel erg moest huilen als hij bij mij vandaan gaat en vroeg me om te proberen mijn tranen niet te laten zien. Dat probeer ik natuurlijk want wil mijn kinderen niet verdrietig maken.

Te laat met zelf leren regelen

Het is niet leuk om afhankelijk te zijn van anderen. Ik probeer zelf dingen te leren en regelen, maar ben er te laat mee begonnen. Al jaren gaan we niet meer naar Turkije. Mijn man vertoont moeilijk gedrag, heeft beginnende dementie en mag niet meer autorijden. Gelukkig komt onze familie uit Turkije ons opzoeken.

Onze schuur is net een winkeltje

Sinds een paar jaar weten we dat mijn man Alzheimer heeft. Zelf heb ik ook allerlei lichamelijk klachten. Een paar jaar geleden heb ik kanker overleefd, heb diabetes, slaapproblemen en ben een oog kwijt.

’s Ochtends komt er iemand van de thuiszorg voor mijn man om hem te helpen met zijn medicijnen. Hij doet de deur zelf open, terwijl ik nog even blijf rusten op bed. Gedurende de dag bellen ze ook om te vragen hoe het gaat. Dat hebben we allemaal met de hulp van een vriendin kunnen regelen. Ik heb geen hobby’s dus na het ontbijt neem ik een sigaretje in de ene hand en met de andere hou ik de telefoon vast en begin met bellen.

Nu de kinderen niet meer mee-eten kook ik ook minder en boodschappen halen we een keer per drie weken. We hebben zoveel proviand in de schuur staan, het is net een winkeltje.

Deze dagen gaan ook voorbij Insallah

Pas eind juni moeten we weer naar het ziekenhuis voor controles, alle afspraken zijn verzet. Ik bid dat alles goed is en komt, vertrouw op mijzelf en op Allah. Kanker heb ik overleefd door de liefde voor mijn kinderen. Gezondheid is de grootste rijkdom!

Zondag is het Suikerfeest. Ik weet niet of de kinderen, kleinkinderen en aanhang komen, maar als ze komen blijven we in de tuin op grote afstand van elkaar. En mogen we dan straks weer knuffelen? Dan ben ik door het dolle heen en ga ik heel hard huilen.

Dit verhaal is opgehaald door Fatos Ipek Demir van OMAZ (Oudere Migranten Aan Zet).