Aukje (71) uit Norg, mantelzorger en lid van ouderenbond KBO-PCOB afdeling Een-Norg-Veenhuizen
Stil op straat
De eerste berichten over corona in China waren een ver van mijn bed show. Kort daarop volgde in heel veel landen een uitbraak, ook in Nederland. Het virus verspreidt zich snel. Grote schrik: hoe loopt dit af? Een pandemie, een wereldramp. Mijn partner van 80 jaar en ikzelf, 71 jaar, wonen in een mooi dorp in Drenthe. Zomerhuisjes, campings, horeca, ‘s zomers gezellig druk. Nu is er niets te doen, het is stil op straat.
Zorg over moeder Aarde
De eerste dagen volgden we het corona-nieuws en daar werden we niet vrolijk van. Wat een lijden, rouw en verdriet. En wat een uitdaging voor de regering. Een beetje lamgeslagen zaten we voor de tv. Het openbare leven lag stil. Er was al veel zorg over moeder Aarde, nu dit er nog bij.
Kaartjes sturen
We dachten aan de mensen in ons verzorgingshuis. Die zaten echt opgesloten! Wij konden fietsen, wandelen, tuinieren en even met de auto eropuit. Ik heb snel voor iedere bewoner een kaartje gemaakt. Zij hopelijk blij en ik lekker bezig. Ook alle 280 leden van onze kerk kregen een kaart die we samen met de kerkenraad hebben geadresseerd en verstuurd. Was er weer werk aan de winkel, het mes sneed aan twee kanten.
Zorg en verbroedering
Verder zochten we ons heil in klussen, lezen, tv kijken, taarten maken. Kaartjes en telefoontjes naar wie we dachten die het nodig zou hebben. Of gesprekjes met een verlamde vriend, door het open raam van ons verzorgingshuis. Het virus zorgde voor zorg maar ook voor verbroedering. Je medemens kreeg weer een gezicht. Je zag elkaar weer staan. Niet letterlijk, maar vanuit je hart.
Rustig op de weg
Vreemd om een tijd je kinderen niet te ontmoeten. Over en weer werden kaartjes, tekeningen en kadootjes gestuurd. We voelden juist toen de verbondenheid. Wat ik ook een fijne bijkomstigheid vond, was het wegverkeer: weinig drukte op de weg en overdag maar 100 kilometer per uur. Hoera! Na een paar maanden konden we voorzichtig onze familie weer ontmoeten. Dat was fijn, maar ook een beetje onwennig, door de anderhalve meter afstand.
Afscheid
In het noorden des lands waren weinig besmettingen. We hebben geen familie of kennissen verloren door corona. Op tv zag je hoe erg de mensen er aan toe waren. En hoe zwaar het zorgpersoneel het had. Ook hoorde je van mensen die in coronatijd afscheid moesten nemen van een dierbare. Alleen met de allernaasten. Soms een heel fijn afscheid. Intiem en ieders gedachten bij de overledene.
Pas op de plaats
De afgelopen maanden heb ik ervaren als een pas op de plaats. Rust, zowel lichamelijk als innerlijk. Maar ook saai, belemmerend en verwarrend. Wat voor dag is het vandaag? Alle dagen waren hetzelfde. Zo stonden we eens in Roden op de markt. Geen markt. Bleek er wel een markt, maar wij waren een dag te vroeg… Ook de zondag leek op een gewone dag. Ik was blij met de speciale diensten van de Protestantse Kerk Nederland om 9.20 uur. Dit gaf een zondag-gevoel.
Waar vallen de klappen?
Wij hebben ons AOW-inkomen, dus geen financiële zorgen, maar we denken aan alle mensen die nog voor de kost moeten werken en dat nu niet kunnen of mogen. Gaat ons land het erg moeilijk krijgen en waar vallen de klappen? God zij dank gaat het nu beter. De eerste dag dat er niemand aan het virus overleed, was geweldig goed nieuws. Nu moeten we langzaam weer wennen aan het gewone leven. Of wordt het niet meer zoals het was? Gaan er blijvend dingen veranderen? Meer thuiswerken, minder vliegvakanties?
Samen mens zijn
Ik hoop dat de aandacht voor elkaar zal blijven, en de wetenschap dat we niet alles in de hand hoeven te hebben. Dat er IEMAND is die ons misschien wel wilde waarschuwen. Om ons te bezinnen op wat het belangrijkste in ons leven is: samen mens zijn. Daar word je gelukkig van. Laten we dicht bij die BRON blijven, dan zijn we veilig, ook tijdens een corona-epidemie.