De mensen waren nog meer meelevend dan normaal

Anneke (79) uit Zoetermeer, weduwe

Ritme van de dag

Vorig jaar is mijn man plotseling overleden. Dat heb ik als heel erg ervaren, ik heb er een flinke tik van gekregen. Daarna kon ik, doordat alle vaste punten in mijn weekpatroon weg waren, niet meer in mijn ritme komen. Mijn hoofd was leeg. Ik kreeg er maar niets in en nam niets meer op. Dat is door corona nog een slagje erger geworden. Ik moest eigenlijk nadenken over nieuwe doelstellingen om over de sores van het overlijden heen te komen. Daar ben ik niet eens aan toegekomen; corona kwam ten tonele. Nu, vier maanden later, merk ik dat het weer wat komt. Kennelijk heb ik leren omgaan met deze nieuwe situatie met corona.

Door de hond, toch aanspraak

De hond, die al tien jaar bij mij is, was in deze periode heel fijn. Ik woon in een ruime woonwijk, grenzend aan een groot park. Veel gezichten die daar rondlopen ken ik. Ik heb min of meer ook profijt gehad van het vrij heftige jaar. De mensen waren nog meer meelevend dan normaal. Dat heeft bijgedragen tot een iets soepelere beleving van de hele periode. Want als je de hele dag tegen niemand iets kan zeggen, is dat niet fijn. De muren praten niet.

Beweging

Dertig jaar geleden kon je een lenigheidskeuring laten uitvoeren en werd je ingeschaald in een gymklas. Dat deed ik en inmiddels ben ik alweer dertig jaar lid van de gym. Een ochtend per week gym ik. Het kan vaker, maar ik vind het nu ook weer niet zo leuk dat ik er twee ochtenden in de week voor vrij wil houden. Zes weken geleden zijn we weer van start gegaan, dit keer buiten. Maar dat is nu door de zomervakantie gestopt.

Af en toe maak ik een fietstochtje en ga ik bijvoorbeeld naar de boerderij voor verse groenten. Ik zie dat fietstochtje als een uitstapje. Ja, een kinderhand is snel gevuld.

Wantrouwen

De gemoedelijkheid en gastvrijheid zijn veranderd, ik voel zelfs dat vriendinnen een beetje wantrouwend zijn. Ze noemen allemaal op wat voor maatregelen ze nemen en ik heb zelfs al eens de vraag gekregen of ik wel ontsmettingsmiddel bij me heb. Nee, dat had ik niet, zoiets heb ik thuis staan. Laatst kwam er een vriendin. Ze parkeerde haar auto voor de deur, stapte uit, liep naar binnen en ontsmette gelijk haar handen. Ik keer ernaar en dacht: ‘Moet dat nou?’ Toen ze weg was zag ik tot mijn verbazing wat kwakken ontsmettingsmiddel mijn parket intrekken.

Iemand vertelde mij dat ze voordat haar dochter kwam alle deurknoppen had schoongemaakt en de deuren voor haar komst alvast had opgezet, zodat ze zo door kon lopen. Als ik zulke verhalen hoor, dan denk ik: ‘Wat een waanzin!’

Lachen

Afgelopen zondag had ik onverwachts kennissen over de vloer. Ze hadden hun hond meegenomen. Een grote, een jaar oude reu. Hij zat aangelijnd naast zijn baasje in de tuin. Plots hoor ik twee huizen verderop de tuindeur opengaan. Kinderen renden het huis uit en sprongen en joelden op de trampoline. De reu had dit kennelijk nooit eerder meegemaakt en plaste van ellende over de sportschoenen van zijn baasje heen, waarbij hij precies mikte in het gaatje waar normaal de schoenveter doorheen gaat. Dat meemaken en een lekkere lachbui in deze tijd, is een fijne afleiding!