We hopen dat we gauw weer met de bewoners kunnen dansen

Anneke (56) uit Victoria, British Columbia (Canada), getrouwd met Mario, werkt als activiteitenbegeleidster in een verpleeghuis

Vriendelijk

Ik woon sinds 31 oktober 2007 samen met mijn man in Victoria, de hoofdstad van de provincie British Columbia op Vancouver Island in Canada. Er zijn vele grote verschillen tussen Canada en Nederland. De natuur is hier fantastisch mooi. De boodschappen halen wij bij grote ‘schoenendozen’, shoe-boxen zoals ze hier genoemd worden. Verder zijn er de megagrote winkelcentra (‘malls’), waar je echt in kunt verdwalen. Verder vind ik de meeste Canadadezen erg vriendelijk, soms overdreven vriendelijk. Als je iemand ontmoet of spreekt, vragen ze altijd hoe het met je gaat. Ook al menen ze het niet, ik vind dat wel leuk. Het is fijn dat iedereen hier vriendelijk is. Dat heb ik niet altijd zo ervaren in Nederland. Wonen op een eiland is relaxter dan op het vasteland of in een grote stad zoals Vancouver. Er is hier minder verkeersdrukte en de mensen hebben meer geduld.

Naar ouderen luisteren

Ik werk sinds 2008 in een klein verpleeghuis met 80 bewoners. De meeste bewoners hebben dementie of Alzheimer, maar sinds kort zijn er ook steeds meer jongere bewoners met geestelijke problemen. Sommigen zelfs jonger dan ik.Ik denk zelf dat deze diversiteit aan bewoners geen goede combinatie is. Er is echter geen andere oplossing voor deze jonge mensen. Ik werk al vanaf mijn achttiende met ouderen. Ik denk dat ik ouderen interessant vind omdat ik van hen kan leren. Daarnaast houd ik ervan om voor anderen te zorgen. Ik ben gestart als ziekenverzorgster maar sinds mijn dertigste werk ik als activiteitenbegeleidster of ‘Recreation Therapist’. Zo heb ik meer tijd om naar de ouderen te luisteren.

Iets kunnen betekenen

Ik vind het fijn als ik de deur van het verpleeghuis binnenstap en ik door veel bewoners word begroet met een lach. Ze laten me weten dat ze blij zijn mij te zien. Een goede start van de dag. Ik vind het fijn om activiteiten met ze te doen, zoals zingen, kleuren, een balspel of tuinieren. Zo hoeven de bewoners even niet te denken aan hun pijn en kunnen ze genieten van het moment. Dat hebben ze echt nodig om de dag door te komen. Als ik dan weer naar ons eigen huis loop, realiseer ik mij dat ik iets voor de bewoners heb kunnen betekenen. Dat voelt goed!

Bijzondere band

Het blijft bijzonder als er een bewoner bij ons komt wonen die geboren is in Nederland. Dan is er vaak gelijk een band. Vorig jaar nog was er een Nederlandse dame die last had van vergetelheid doordat ze een flinke beroerte had gehad. Ze vond het heerlijk om in haar oude taal haar gevoelens te uiten. Toen de lockdown kwam door de corona was ze erg blij dat ik haar kon helpen met de Skype-afspraken met haar kinderen en vrienden die, voor lange tijd, niet op bezoek mochten komen. Er ontstond een speciale band, niet alleen tussen haar en mij, maar ook met haar kinderen. Ik zat naast haar om het gesprek gaande te houden. Ze had moeite om via Skype alles te begrijpen en te verstaan. Toen het tijd was om de deuren weer open te zetten voor bezoek ontmoette ik haar zoon, die als enige in Victoria woont.

Hun laatste huis

Helaas overleed deze mevrouw net toen ik twee weken vrij was. Ik hoorde later dat ze zichzelf niet was omdat ik er twee weken lang niet voor haar was. Ze had mij vreselijk gemist, niet alleen zij, maar ook haar familie. De familie was mij zeer dankbaar dat ik iets voor haar had kunnen betekenen in deze moeilijke tijd met corona. Ik mis haar ook nog steeds. Het is niet altijd makkelijk om gevoelens van verlies kwijt te raken maar ik besef mij dat het een stukje van mijn baan is. Ik werk met ouderen. Ik werk in hun laatste huis, je weet dat ze daar zullen overlijden.

Impact van corona

Ja, corona komt ‘hard’ aan bij de bewoners. We hebben verschillende bewoners verloren, niet door het virus maar door de eenzaamheid! Al gaan de cijfers op het eiland ook de verkeerde kant op en worden de regels op mijn werk ook extra aangescherpt. Mijn baan is om iets voor de mensen te kunnen betekenen, maar ik moet de regels volgen. Veel activiteiten moesten worden geschrapt of met een kleinere groep worden gedaan. Dat houdt in dat je mensen mist die normaal wel mee hadden gedaan. Dat is moeilijk voor de bewoners en de families. De verhalen en vragen komen allemaal terecht in ons team, mede omdat de verzorging gewoonweg geen tijd heeft om te luisteren. Je ziet de lieve ouderen lijden, ze zien hun kinderen of goede vriend te weinig. We doen veel voor ze maar wij zijn niet de dochter of zoon die ze graag vasthouden. Eens in de twee weken bezoek, dat is te weinig. Het is helaas niet anders. Met extra geld van de regering hebben we jonge mensen aan kunnen nemen die bepaalde werkzaamheden overnemen. Dat geeft lucht. Het is fijn om te werken met deze jongeren, ze houden niet alleen de bewoners jong maar ook ons met hun verhalen.

Saai mondkapje

Een mondkapje dragen is noodzakelijk. Eerst had ik een vrolijke katoenen, maar nu mogen we alleen nog maar saaie papieren, die blauwe, om. De bewoners moesten er erg aan wennen om onze gezichten niet te zien. Nu weten ze niet meer beter. Maar pff, 8 uur werken met z’n ding op je gezicht is echt niet fijn. Het is heet en soms kan iemand mij niet verstaan. Maar iedereen die bij ons werkt doet zijn best, van de verzorging, de keuken tot aan de wasserij.

Dr. Bonnie

Veel collega’s zijn bang om ziek te worden, net als ik. We worden goed op de hoogte gehouden van de nieuwe regels. Op het werk en thuis zien we een vertrouwd gezicht op televisie, haar naam is Dr. Bonnie Henry, zij is onze Public Health doctor. Zij spreekt over de regels en geeft de cijfers door van de besmettingen. Ze heeft een kalme uitstraling en probeert duidelijk te zijn naar de Canadezen over wat mag en wat niet. Ook hier zie je dat niet iedereen zich aan de regels houdt. Doordat er zeer weinig toeristen komen naar onze stad – normaal gesproken is dit het cruiseschip seizoen – zie je dat veel restaurants en kleine winkels sluiten.

Kleinere bubbel

Mario, mijn man, werkt al sinds maart thuis. Het is fijn dat het kan, toch mist hij zijn collega’s. Hij blijft ook thuis om mij te beschermen omdat ik met ouderen werk. Ik waardeer dat. We hebben sinds maart 2020 geen vreemden in huis gehad. We gaan op het rustigste moment boodschappen doen om zoveel mogelijk mensen te vermijden. Op het werk werd gevraagd om de bubbel nog kleiner te maken in onze wekelijkse briefing. Zo weten we wat we moeten doen als er een uitbraak komt. Zodra er in het verpleeghuis een besmetting is, heb ik al aangegeven in de keuken te willen werken. Ondanks dat ik erg veel houd van de ouderen, moet ik ook aan mezelf denken, hoe moeilijk ik dat ook vind. Ik ben immers zelf ook niet meer de jongste.

Luie kerstdag

Ik mis mijn koor waar ik in zing, het zwembad, de fitnessruimte in ons gebouw, ze zijn allemaal niet meer open geweest sinds maart. Ik leg me daarbij neer, ik kan best een jaartje zonder om gezond te blijven. Ik ben nu meer gaan lezen, gaan kleuren, ik heb oude foto’s bekeken, wandel veel en kijk graag films. Ik ben blij met mijn man en samen kijken we uit naar een luie kerstdag, voor nu wil ik niets meer. Nu maar hopen dat het vaccin wat openingen gaat geven voor onze gezondheid en ons verdere leven.

Wachten op de taart

Op de foto sta ik met een Happy Birthday-hoed. Normaal gesproken houden we elke maand voor alle bewoners een verjaardagsfeest met cake en live muziek, samen zingen en dansen! Nu, in de coronatijd, ga ik samen met een collega langs de bewoners met verjaardagstaart, zonder muziek, zonder te dansen. Dat is veel minder leuk. Toch zitten de bewoners letterlijk op ons te wachten om toch een stukje taart te kunnen eten. Wat missen ze de feestjes! Mijn collega en ik kijken elkaar dan aan, met een traan in onze ogen. Wat een virus al niet kan doen. We hopen dat we gauw weer met de bewoners kunnen gaan dansen.

BE KIND, BE CALM, BE SAFE: dat is de dagelijkse uitspraak van Dr. Bonnie.

Met dank aan Bianca van der Linden-Snel voor het interview.