Je wordt zo geconfronteerd met je leeftijd

Ank (70) uit Den Haag, getrouwd met Dato (76), ze verwachten elk moment een kleinkind

Paniekaanvallen

We horen ook bij de club. Dat is een van de dingen die mij opviel, omdat je zo geconfronteerd wordt met je leeftijd. Toen het begon, heb ik bijna paniekaanvallen gehad omdat ik er echt van overtuigd was dat ik mijn man zou verliezen. De opgelegde maatregelen hebben wel geholpen om dat gevoel te verminderen, zoals de anderhalve meter afstand en geen winkels ingaan. Albert Heijn heeft dat uurtje voor ouderen ingesteld, dan doet mijn man de boodschappen. Dat maakt het niveau van angst voor ons wat minder.

Uitvogelen

In het begin zag je een sluipmoordenaar op elke hoek, die je ineens kon pakken. Dat is denk ik het enige negatieve, die angst in het begin. Het is een soort proces, het heeft verschillende fases. En dan heb je onze dochter natuurlijk, wat gaat er met haar en de baby gebeuren en hoe kunnen we haar weghouden van alles? Er moest gewoon uitgevogeld worden hoe je dit nieuwe leven nou moest gaan aanpakken. We blijven wel heel oplettend. Je past op en gebeurt het dan gebeurt het, maar dan is het niet omdat je roekeloos bent geweest.

Snel gewend

Het gaat goed met onze dochter, ze barst bijna uit haar voegen. We zien haar af en toe en dan houden we de anderhalve meter afstand. Wij willen niet in de buurt van onze dochter komen en zij zijn bang om ons mogelijk te besmetten, dan houd je uit respect voor elkaar die afstand. Dat was in een mum van tijd gewend, je weet wat er op het spel staat. Het was ook meteen aanpakken, want het huis zou geverfd worden door vrienden en die kwamen niet. Wij hebben dat samen gedaan terwijl zij op een andere etage zaten.

Andere kant van de medaille

Na je pensionering raak je gewend aan een wat eenzamer leven en al klinkt het vreemd, door de coronacrisis kregen we meer te doen en dat heeft ons leven eigenlijk verrijkt. Het gevoel weer een beetje mee te doen in deze maatschappij, al was het maar om onze dochter op deze manier te kunnen ondersteunen. Er is nu een enorme dankbaarheid voor alle positieve dingen, het kleinkind dat op komst is en alle dingen die wel goed gaan. Dat is de andere kant van de medaille van zoiets engs als deze pandemie. We hebben het echt naar ons zin. Onze dochter vroeg of we nog willen gaan oppassen. Natuurlijk, maar dan moeten we de baby wel vast gaan houden. We willen het graag, want wat een vreugde om je kleinkind van nabij te mogen zien opgroeien. En wat is het alternatief? Dat ons kleinkind straks naar een crèche gaat? Daarbij vergeleken zijn wij maar een heel klein gevaar.

Tot het gaatje gaan

Je mag dankbaar zijn voor elke dag die je met elkaar hebt. We worden ouder, je weet het maar nooit, geniet nou maar van deze dag samen. Dat besef is veel sterker geworden. Niemand heeft het leven in de hand en dit maakt het alleen maar duidelijker. Maar toen ze begonnen te praten over wie er geholpen mag worden en wie mag genezen, toen dachten we wel van, wat krijgen we nou? Wij hadden net tegen elkaar gezegd: stel dat er iets gebeurt, wil jij nog verder? Wil je tot het gaatje gaan, inclusief IC-opname? Toen wisten we al dat de opnames heel lang waren en toch hebben we tegen elkaar gezegd: ja, we gaan er voor. Maar als er een krapte is, wat dan? Gezien de enorme inspanning die er geleverd moet worden om iemand in leven te houden en alle mogelijke kwalen van dien daarna, toen hebben we gezegd, laat me dan maar gaan.

Berusting

Het naar elkaar uitspreken en de ander gunnen om op een vredige manier te gaan in plaats van na een vreselijke lijdensweg. We staan toch wel anders in het leven, het heeft ook positieve dingen gebracht. Het klinkt als ‘Joehoe, kom maar op corona’, maar dat is het natuurlijk niet. Het is een lange weg, een redelijk pijnlijke weg in het begin als het op je afkomt, zo van: o mijn God, ik ga mijn geliefde misschien wel verliezen. En hoe moet het met mijn kind en mijn kleinkind? Maar in de loop van de tijd is er toch ook de berusting, je moet er mee dealen. Dus laten we ten volle genieten van wat ons geschonken wordt.

Breien via YouTube

Ik ben uiteindelijk gewend aan een ander leven, aan het feit dat je een beetje aan de buitenkant staat. In het begin denk je ‘niet stil gaan zitten’, maar op een gegeven moment komt er een soort acceptatie en die viel gelijk met deze periode. Dan zit je thuis en ik kan me wel vermaken met andere dingen. Ik ben weer begonnen met breien en naaien, allemaal dingen die ik jaren niet gedaan heb. Dat kun je in je eentje doen. De baby krijgt straks een hoop kleine truitjes. Er zitten heel vreugdevolle momenten aan, terwijl het eigenlijk geen moer voorstelt. Ik leg de lat niet zo hoog en daardoor ben ik altijd heel trots op mijn werk. Ik heb kussens gemaakt passend bij de gordijnen van de babykamer, het ziet er fris en vrolijk uit en daar gaat het om. En YouTube heeft me geholpen met het breien van babysokjes, dat is bijna niet te doen met een beschrijving uit een blad. Zo houd ik mezelf bezig en ben ik heel trots op mezelf.

Noot van de redactie: we ontvingen het heugelijke bericht dat Ank en Dato inmiddels de trotse grootouders zijn geworden van kleinzoon Thomas.