Het doet ons zorghart pijn om onze cliënten zo te zien

Angela (34) uit Den Haag, eerstverantwoordelijk verzorgende (EVV) bij Respectzorg

Stilte voor de storm?

Het is een rare tijd om momenteel te werken in het verpleeghuis Respectzorg, locatie Quintus. Door de coronamaatregelen zijn onze werkzaamheden erg veranderd, we hebben geen vergaderingen meer, alles gaat via de telefoon of videoverbinding. Het anders zo drukke restaurant is nu verlaten. Het voelt alsof we elke dag een zondagsdienst draaien. Het is stil in huis… heel stil… stilte voor de storm?

Arm om je heen

We hebben zo weinig mogelijk cliëntcontact terwijl juist in deze tijden een arm om je heen zo belangrijk is. Het werken met een mondkapje voor, dat is erg belangrijk maar nu ook confronterend. Zowel voor ons als voor de cliënten.

“Oorlog”

Mijn cliënten mogen geen bezoek meer ontvangen door de coronamaatregelen, dit geeft hun het gevoel dat we in “oorlog” zijn. Niet naar buiten mogen, alles volgens strikte protocollen. Niks is meer vanzelfsprekend. Deze beperkingen vallen de cliënten erg zwaar, om in de laatste fase van je leven geen bezoek te mogen krijgen van je dierbaren.

Praatje door het hek

Gelukkig is het weer mooier geworden, zo kunnen de dierbare familieleden vanuit het parkeerterrein zwaaien en een praatje maken met de cliënten in de tuin. Zo hebben wij afgelopen vrijdag buiten het hek op anderhalve meter afstand van elkaar stoelen neergezet. De cliënten aan de ene kant op het terras en de familieleden aan de andere kant. We hebben een hapje en een drankje geserveerd, zo hadden zij toch het idee dat ze “samen” waren.

Verdriet verzachten

Ik probeer er samen met mijn collega’s toch iets van te maken in deze tijd. Skypen via de tablet, fysio op de afdeling, zelf haren knippen of in de krullers zetten zolang de kapper niet mag komen. Ik hoop door creatief met de maatregelen om te gaan, zoals een borrel buiten het hek of door raamvisites te houden, dat wij het verdriet een beetje kunnen verzachten in deze moeilijke tijd.

Machteloos

Mij persoonlijk doet dit veel, het voelt machteloos om ‘nee’ te moeten zeggen, dat je een cliënt zijn vrouw, dochter of zoon niet naar binnen mag laten komen. Het doet ons zorghart pijn om onze cliënten zo te zien. Desondanks probeer ik er samen met mijn collega’s het beste van te maken.